GALERIA POD NAPIĘCIEM
archiwumGALERIA POD NAPIĘCIEM
archiwum
| Rzeźba
pod napięciem Wystawa zbiorowa studentów pierwszego roku Pierwsza wystawa zbiorowa prezentująca pierwsze prace studentów Wydziału Rzeźby i Działań Interaktywnych Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi. Dokumentacja jest efektem działania studentów I roku w pracowniach: Podstaw Rzeźby, Rysunku, Małej Formy Rzeźbiarskiej, Kompozycji, Rzeźby Autonomicznej, Rzeźby i Kreacji Przestrzeni, Rzeźby i Działania w Przestrzeni Intermedialnej. Podstawowy element Wydziału Rzeźby i Działań Interaktywnych to otwarta i nowoczesna formuła zawodu rzeźbiarza, propagowana przez planowane treści programowe kierunku. Kształcenie, teoretycznie ujęte w formie wybieranych specjalizacji, w istocie pozostawia absolwentowi całkowitą swobodę dalszego projektowania swojej drogi twórczej i kariery zawodowej, nie tylko przez rozbudzenie w nim kreatywnej i śmiałej postawy twórczej, ale także przez zaproponowanie i umożliwienie studentom możliwie wszechstronnego zapoznania się z tematyką rzeźby i jej warsztatowością. Interdyscyplinarne myślenie o rzeźbie, tworzenie symbiozy z innymi dziedzinami sztuki, malarstwem, grafiką, fotografią, filmem, teatrem, muzyką i tak popularną obecnie wirtualnością dają atrakcyjną ofertę edukacyjną. Janusz Czumaczenko
Marcin Mielczarek Rzeźba pod napięciem Wystawa, którą prezentujemy, ma charakter szczególny – przybliża ona osiągnięcia Wydziału Rzeźby i Działań Interaktywnych w pierwszym roku jego funkcjonowania. WRiDI jest najmłodszym, piątym wydziałem Akademii Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego, powołanym w 2014 roku przez władze uczelni. Stało się to w odpowiedzi na inicjatywę środowiska rzeźbiarzy akademii, zdecydowanych wykorzystać zgromadzony potencjał dla stworzenia nowej jakości w ośrodku akademickim, jakim jest Łódź. Jakością tą jest istniejąca już obecnie możliwość kierunkowego kształcenia akademickiego w dyscyplinie rzeźby. Aktualnie wydział prowadzi zajęcia dla pierwszego rocznika studentów na studiach stacjonarnych dwóch stopni – licencjatu i studiów magisterskich. Jesteśmy w trakcie przygotowań do rekrutacji kolejnego rocznika przyszłych rzeźbiarzy. Zanim jednak możliwe stało się rozpoczęcie zajęć z pierwszym "narybkiem" studentów, Wydział RiDI przebył długą drogę przygotowań. Tradycja rzeźbiarska i potencjał dydaktyczny umożliwiające uprzednio zapoznawanie studentów wszystkich wydziałów z tajnikami rzeźby w ramach zajęć katedr ogólnoplastycznych, gromadzony przez pokolenia wykładowców od wielu lat, wymagał przekonstruowania w spójną koncepcyjnie całość, strategiczną formułę, czyniącą z profesjonalnej, specjalistycznej rzeźby atrakcyjny element oferty edukacyjnej uczelni. Istotny był tu też fakt, iż zobligowani byliśmy do opracowania wydajnej formuły zajęć z tzw. "rzeźby obligatoryjnej", stanowiącej ekwiwalent dotychczasowych zajęć dla pozostałych wydziałów, w ramach nieodzownego dla nich kształcenia ogólnoplastycznego. W toku licznych dyskusji przy tworzeniu zrębów wydziału ścierały się poglądy na temat jego wizji, zadań, jakie mogą stać przed młodymi ludźmi wybierającymi zawód nowoczesnego rzeźbiarza, wreszcie dokonywała się ocena własnych sił, krystalizował pomysł na to, jak najwydajniej wykorzystać przy budowie nowej jednostki uczelnianej mocne strony zespołu rzeźbiarzy, ich twórczą i dydaktyczną indywidualność i autorytet, różnorodne doświadczenia i specyfikę dotychczasowego dorobku dydaktycznego. Pierwszym dziekanem, liderem działań wydziału w tym trudnym, ale jakże ważnym z historycznego punktu widzenia okresie, został dr hab. Janusz Czumaczenko, prof. ASP. Czas ten, spędzony w istocie "pod napięciem" naszych oczekiwań, nadziei, i trudności, jakie napotykała realizacja projektu WRiDI, będzie z pewnością niepowtarzalnym okresem dla każdego z nas, tym większą odczuwaliśmy satysfakcję, kiedy ostatecznie doczekaliśmy się pierwszych prac studenckich, prezentowanych Państwu w ramach niniejszej ekspozycji. Nie bez znaczenia była też świadomość ogromu pracy, jakiego wymaga przygotowanie tak złożonego organizmu, jak wydział rzeźby, do działań warsztatowych. Wyjściowe wyposażenie wydziału w środki techniczne i lokalowe, wziąwszy pod uwagę dotychczasowy zakres działań pracowni rzeźbiarskich przy innych wydziałach, w nowych realiach było siłą rzeczy raczej skromne. Ostatnie półtora roku upłynęło więc pod znakiem wzmożonych wysiłków organizacyjnych, pozwalających nam zaoferować pierwszym studentom podstawy rzeźbiarskiej warsztatowości. Niezależnie od skuteczności tych poczynań, mamy świadomość, że praca nad rozwijaniem zaplecza siłą rzeczy musi być procesem nieprzerwanym, ustawicznym, zwłaszcza w dobie wciąż pojawiających się wynalazków technicznych. Ta część pracy nad kształtem wydziału jest więc nadal w toku. Powodem do dumy jest z pewnością na tym etapie zorganizowanie sprawnego warsztatu ceramiki przez dr. hab. Tomasza Kowalczyka, czy analogiczne działanie dziekana J. Czumaczenki, które przy wydatnej pomocy władz uczelni (na tym etapie głównie w kwestii zabezpieczenia powierzchni lokalowej) doprowadziło do powstania warsztatu obróbki metalu. Kolejne, przyszłe wyzwania to ukończenie prac nad warsztatem fusingu szkła (pilotowane przez dr. hab. Zbigniewa Dudka, prof. ASP), czy zorganizowanie na terenie uczelni plenerowych stanowisk do pracy w kamieniu. Istotnym elementem prac przygotowawczych było uzyskanie zgody ministerialnej na otwarcie kierunku rzeźba, w istocie warunku sine qua non dla istnienia wydziału. Na etapie tworzenia dokumentacji wniosku o przyznanie kierunku szlifowała się więc nadal koncepcja funkcjonowania wydziału – rozkład i zakres materiału, oferta pracowni specjalizacyjnych – istotnym szczegółem jest tu fakt, że jesteśmy pierwszym wydziałem w kraju, który oferuje kształcenie na kierunku rzeźba o profilu praktycznym. Owocem powyższych prac jest w praktyce stworzony przez zespół konstruujący wydział program oparty o system pracowni, w których, nieco odmiennie od tradycyjnego podejścia na innych wydziałach rzeźby, warsztatowość, technologia materiałowa rzeźby nie jest traktowana jako osnowa kształcenia specjalizacyjnego – proponujemy myślenie problemowe o działaniach przestrzennych, dla których biegłość warsztatowa ma być z zasady wsparciem, dającym swobodę i wszechstronność w dobieraniu środków wyrazu. Stąd w programie studiów studenci zderzają się głównie z pracowniami ujmującymi dyscyplinę rzeźby w zposób zagadnieniowy – że wymienimy tu takie nazwy – klucze, jak Pracownia Rzeźby Autonomicznej, Pracownia Rzeźby i Kreacji w Przestrzeni, Pracownia Rzeźby Wirtualnej itd. Technologię studenci poznają w formie bloku podzielonego na poświęcone różnorodnym materiałom semestry, dzięki czemu mają szansę ugruntować w sobie poczucie prymatu sfery intelektualnej kreacji nad czysto rzemieślniczą warsztatowością rzeźby, co zdaje się nieodzowne w nowocześnie rozumianej dyscyplinie. Rezultaty tego podejścia zauważymy w prezentowanym tutaj materiale dokumentacyjnym. Aktualnie studenci nasi odbywają drugi semestr studiów, niniejsza dokumentacja jest zapisem ich pracy w trakcie historycznego, pierwszego semestru na Wydziale Rzeźby i Działań Interaktywnych. W trakcie tego, jakże ważnego dla nas półrocza, praktyczne zajęcia odbywały się (oprócz tradycyjnych pracowni "obligatoryjnych" dla innych wydziałów uczelni) dla studentów kierunkowej rzeźby obu stopni WRiDI w pracowniach: Pracowni Podstaw Rzeźby (dr hab. Zbigniew Dudek, prof. ASP i ad. Bogdan Wajberg) Pracowni Małej Formy Rzeźbiarskiej (ad. Marcin Mielczarek) Pracowni Kompozycji (dr hab. Tomasz Matuszak) Pracowni Rysunku (dr hab. Janusz Czumaczenko, prof. ASP i dr hab. Wiesław Przyłuski) Pracowni Rzeźby i Działań w Przestrzeni Intermedialnej (prof. Marek Wagner) Pracowni Rzeźby i Kreacji Przestrzeni (dr hab. Janusz Czumaczenko, prof. ASP) Pracowni Rzeźby Autonomicznej (dr hab. Tomasz Kowalczyk) oraz w ramach przedmiotu Warsztaty Rzeźby, w zakresie ceramiki (dr hab. T. Kowalczyk) i metalu (ad. Marcin Mielczarek i instr. Michał Matysiak) W trakcie tego semestru studenci mieli więc okazję do zapoznania się z podstawami wybranych technologii realizacyjnych (odlew pozytywowo-negatywowy, ceramika modelowana z ręki i z form gipsowych, formierstwo silikonowe do odlewu w brązie na wosk tracony, spawanie i obróbka metali żelaznych) a także spróbować swoich sił w pierwszych zadaniach projektowych, także metodami cyfrowymi, zdobywając swoje pierwsze doświadczenia kreacyjne i wykonawcze, oraz tworząc szereg wartościowych realizacji, posiadających także dla nas, wykładowców i twórców WRiDI, istotne, także symboliczne i sentymentalne znaczenie: są to bowiem pierwsze od momentu powstania naszej Uczelni prace studentów kierunku rzeźba, pierwszych, kształconych w naszym mieście, przyszłych zawodowych rzeźbiarzy. Dr Marcin Mielczarek
|